Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και Αναμνήσεις

Κάποιοι δεν θέλουν τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων ενωμένα...

Καλλιεργούν δήθεν διχαστικά διλήμματα...

Οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι το τελευταίο οχυρό πατριωτισμού, ας το κρατήσουμε απόρθητο!

Έχω μείνει έκπληκτος από την υποτιθέμενη ή διαφαινόμενη διαμάχη Αξκών –Υπαξκών η οποία έρχεται συχνά-πυκνά στην επιφάνεια με αφορμή διάφορες αναρτήσεις επί παντός επιστητού.
Αρχίζω να πιστεύω ότι όλη αυτή η «αναταραχή» είναι κατευθυνόμενη, αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω το σκεπτικό που πιθανόν να κρύβεται πίσω της. Ανέκαθεν θεωρούσα ότι Αξκοί και Υπξκοί εργάζονται άοκνα για τον ίδιο σκοπό. Το παρόν δεν υποστηρίζει κάποια «πλευρά» γιατί απλά δεν υπάρχουν «πλευρές»!

Στη διάρκεια της καριέρας μου δεν μου δόθηκε η αφορμή να αναθεωρήσω αυτή τη σκέψη γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν πέραν λογικής. Μπορεί η προέλευση των δύο αυτών ομάδων να είναι διαφορετική, μπορεί τα καθήκοντα και οι υποχρεώσεις τους να είναι διαφορετικές, όμως και οι δύο συγκλίνουν προς έναν και μοναδικό κοινό σκοπό. Τη διατήρηση του αξιόμαχου των ενόπλων δυνάμεων. Μπορεί κάποιος να πει ότι αρκετοί από τους Υπξκούς δεν πληρούν το προσόντα για τη δουλειά που κάνουν. Θα συμφωνήσω για ορισμένες περιπτώσεις αλλά θα προσθέσω ότι και πολλοί Αξκοί ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Θα τονίσω μάλιστα ότι οι Υπξκοί έχοντας κατά πολύ χαμηλότερο καταληκτικό βαθμό επηρεάζουν σε πολύ μικρότερο βαθμό τον τελικό σκοπό σε αντίθεση με τους Αξκούς που πολλοί κάνουν κακό στα όρια του ανεπανόρθωτου φτάνοντας στα ανώτερα αξιώματα της στρατιωτικής ιεραρχίας. Εάν το πρόβλημα της διαμάχης είναι καθαρά οικονομικό τότε σίγουρα υπάρχουν τρόποι για την επίλυση του θεσπίζοντας τα ανάλογα προσόντα/κριτήρια που θα καθορίζουν και την τελική αμοιβή. Εάν το πρόβλημα είναι καθαρά υπηρεσιακό, τότε σίγουρα το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχει ο προϊστάμενος που είναι πάντα ο Αξκός. Και αυτό γιατί εκείνος έκανε τον ανασχηματισμό των ΕΔ, γιατί εκείνος έχει γεμίσει με μονάδες την επικράτεια με αποτέλεσμα το βάρος φύλαξης να γεννά άπειρες υπηρεσίες, γιατί εκείνος δεν προβάλει σωστά τις επιχειρησιακές ανάγκες ώστε να γίνει και η ανάλογη διάθεση προσωπικού, γιατί εκείνος δεν αναφέρει και δεν επιμένει στα όρια για τη λήψη γενναίων αποφάσεων που θα οδηγήσουν σε μικρότερες, πλέον ευέλικτες αλλά εξίσου ή και περισσότερο αξιόμαχες ΕΔ που θα λειτουργούν όπως πρέπει σεβόμενες και το προσωπικό και την αποστολή τους. Δεν μπορώ να φανταστώ ένα πλοίο του ΠΝ, μια Μοίρα ΠΑ ή ένα Τάγμα ΠΖ χωρίς Υπαξκούς. Στην καλύτερη περίπτωση θα σκοτωθούν μεταξύ τους σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα!

Τελικά μήπως είναι θέμα ολιστικής φιλοσοφίας? Μάλλον έτσι είναι και στην περίπτωση αυτή την ευθύνη την έχουν οι Αξκοί και όχι οι Υπξακοί. Δεν μας ικανοποιεί το επίπεδο τους; Ας το βελτιώσουμε κατά 100%. Μήπως τότε προβάλει η δική μας ανεπάρκεια; Ας την βελτιώσουμε και αυτή κατά 100%. Όμως όλα αυτά απαιτούν φωτισμένους ανθρώπους, ηγήτορες με κεφαλαίο «Η». Και εδώ μάλλον εντοπίζεται το πρόβλημα καθώς ως φαίνεται έχουν πάψει να υπάρχουν με περιστασιακές εκλάμψεις που πολλοί τις ονομάζουν παραιτήσεις. Και δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι μόνον δικό μας αλλά πλέον έχει γίνει εθνικό και συνεχώς επεκτείνεται και επιδεινώνεται. Όταν δεν υπάρχει προοπτική, όταν δεν υπάρχουν κίνητρα, όταν η εργασιακή ανία αρχίζει να απλώνει τα πλοκάμια της, όταν ο όρος «ευγενής άμιλλα» επιβάλλει πρόσβαση στο λεξικό, όταν η ευχαρίστηση από τη προσφερόμενη εργασία καταλήγει σε ρήσεις τους τύπου «εσείς κάνετε ότι μας πληρώνετε και εμείς κάνουμε ότι δουλεύουμε», τότε το πρόβλημα που ήδη αντιμετωπίζουμε είναι κατά πολύ ογκωδέστερο και επικίνδυνο από τις διαμάχες Αξκών-Υπξκών στα επίπεδα των διαπροσωπικών και υπηρεσιακών σχέσεων, των οικονομικών απολαβών, των προνομίων κάθε πλευράς και ένα σωρό άλλες καθημερινές, διαχρονικές τριβές και αντιπαραθέσεις.

Τελικά μήπως όλα αυτά είναι μέρος ενός σχεδίου που ξεκινάει με τη διάσταση Πολιτείας-ΕΔ, ακολουθεί η διάσταση Αξκών-Υπξκών και ίσως έπεται η αντιπαράθεση Αξκών-Αξκών και Υπξκών-Υπξκών με τελική κατάληξη την πλήρη διάλυση ή την πλήρη χειραγώγηση των ΕΔ?  
Και εμείς θα τους βοηθήσουμε να επιτύχουν? Αλίμονο εάν παρασυρθούμε και αρχίσουμε να γενικεύουμε τα προσωπικά μας βιώματα με αφορμή έναν κακό κυβερνήτη, έναν κακό διοικητή ή έναν κακό μοίραρχο. Όπως επίσης αλίμονο εάν σκύψουμε το κεφάλι στις καθημερινές απρέπειες των Αξκών που ορισμένες φορές φτάνουν στο όριο καταπάτησης του όρκου που όλοι μια μέρα δώσαμε με χαρά και συγκίνηση (θυμάστε?) εισερχόμενοι στην μεγάλη οικογένεια των ΕΔ. Είμαστε όλοι στην ΙΔΙΑ πλευρά, είναι στο χέρι μας να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, όπως είναι στο χέρι μας να αποβάλλουμε ως ξένα σώματα όλους αυτούς που μας κάνουν κακό – συνειδητά ή ασυνείδητα. Γιατί πάνω από όλα και πάνω από όλους είναι η Πατρίδα μας.

Με αφορμή την παραπάνω θέση-σχόλιο, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες αναμνήσεις από τα χρόνια της Υπηρεσίας που αφορούν τους φίλους Υπξκούς:

Πριν πολλά χρόνια, δευτεροετής ΑΣΕΙ , ταξίδεψα για πρώτη φορά στον εξωτερικό, επισκεπτόμενος συγγενικό μου πρόσωπο που μετεκπαιδευόταν στην Καλιφόρνια. Ενα μεσημέρι, επισκεπτόμενοι τον Δκτή του Fort Ort ήρθαμε αντιμέτωποι με τον Γραμματέα του που ευγενέστατα μας πληροφόρησε ότι απουσίαζε από το γραφείο του και ότι θα έπρεπε να επιστρέψουμε μετά το υποχρεωτικό μεσημεριανό διάλειμμα (lunch break). Εντύπωση μου είχε κάνει τότε ότι ήταν χωρίς άρβυλα και ξακούμπτωτος. Μετέφερα την απορία μου στον θείο μου μαζί με το σχόλιο «καλά τόσο δυάλα είναι οι Υπξκοί στην Αμερική;». Μου απάντησε ότι κατά τη διάρκεια του lunch break μπορεί να χαλαρώνουν. Επιστέψαμε μετά μια ώρα. Ο Υπξκός «κλαρίνο». Άψογος στην εμφάνιση με στολή που λες και μόλις είχε βγει από το σιδερωτήριο. Με τσάκιση που έκοβε δάκτυλα. Εγώ κάγκελο.

Μετά από δύο ημέρες παρευρεθήκαμε σε μια τελετή αποχώρησης κάποιου στρατιωτικού που είχε μετατεθεί σε φρουρά του εξωτερικού. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα τον ίδιο Υπξκό να είναι κυριολεκτικά «του κουτιού» με την επίσημη στολή του γεμάτη παράσημα (μέχρι και χαμηλά στα μανίκια είχε) και να δέχεται μεγάλες τιμές από τον Δκτή του Στρατοπέδου. Μέχρι και παρέλαση ακολούθησε με συμμετοχή του συνόλου του ένστολου προσωπικού της Μονάδος. Ρώτησα έναν Αμερικανό Τχη απόφοιτο του West Point: «Μα ποιός είναι τέλος πάντων αυτός;» Με κοίταξε «λοξά» και μου απάντησε με μια δόση υπερβολής: «Καλά αστειεύεσαι? Είναι ο Sergeant Major του Fort Ort! Αυτός κάνει κουμάντο στον Στρατό!»

Πως θα μπορούσα να ξεχάσω του Υπξκούς της Μονάδος μου στη Λήμνο που κυριολεκτικά «σκίστηκαν» για να μετακινηθεί η Μονάδα στους χώρους τελικού προορισμού με αφορμή την κρίση στα Ίμια; Που κυριολεκτικά σήκωσαν τα μανίκια μες το καταχείμωνο με ένα διαβολεμένο χιονόνερο (θυμάστε?) και έβαλαν πλάτη για να φορτώσουμε τα Στάγιερ, να ανοίξουμε αποθήκες, να οδηγήσουν τα οχήματα, να εμψυχώσουν τους στρατιώτες μας, να δώσουν το είναι τους για τον κοινό σκοπό... με άγνωστο το τι θα ξημέρωνε το επόμενο πρωί. Πως να ξεχάσω τη θλίψη στα μάτια τους για τον άδικο χαμό του πληρώματος του ελικοπτέρου; Απλά δεν γίνεται!

Πως θα μπορούσα να ξεχάσω στο Τελεβίβ, τον από τότε φίλο, έφεδρο Υπξκό-Ιατρό των IDF o οποίος όταν μπήκε στην αίθουσα για μια διάλεξη με αντικείμενο την Υγκή Διαχείριση Κρίσεων δέχθηκε τον στρατιωτικό χαιρετισμό του, επί κεφαλής του σχολείου, Υποστρατήγου; Η μικρή του ιστορία: κατά τη διάρκεια του πολέμου Ισραήλ-Λιβάνου υπηρετούσε σε προκεχωρημένη θέση στα βόρεια σύνορα της χώρας του. Μετά από καταιγισμό ρουκετών που δέχτηκε η Δρία του σκοτώθηκε ο Υπλγός Δκτής και ανέλαβε ο ίδιος τη Δκση ως ο αρχαιότερος των εναπομεινάντων και απέκρουσε επιτυχώς τα εχθρικά πυρά προσφέροντας παράλληλα και τις ιατρικές του υπηρεσίες. Ενα απλό πορφυρό διάσημο πάνω στη χακί στολή του μάρτυρας της περιπέτειας του.

Με την ευκαιρία της συγκρότησης μιας νέας ειδικής μονάδας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2004 (που δυστυχώς διαλύθηκε στη συνέχεια), είχαμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε μαζί σε αρκετές χώρες του εξωτερικού. Πως θα μπορούσα να ξεχάσω τους Υπξκούς μου (αλλά και τους Αξκούς μου) πουν αν και «τσιμπητοί» έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους παρότι σχεδόν στο σύνολο τους δεν είχαν γνώση του ειδικού αντικειμένου για το οποίο επελέγησαν σε σχέση την κύρια ειδικότητα τους. Από την περίοδο εκείνη θυμάμαι δύο χαρακτηριστικά περιστατικά:

Αγγλία (NBC Training Center): Είχαμε μόλις φτάσει στη βρετανική μονάδα και συνάντησα τον Δκτή του Σχολείου. Είχε ένα βλέμμα απορίας στα μάτια του που μετατράπηκε σε διστακτική ερώτηση λόγω διαφοράς βαθμού «Sir! Που είναι οι Υπξκοί σας?» Του απάντησα ότι για διάφορους λόγους (sic) το προϊστάμενο κλιμάκιο μου αποφάσισε στο συγκεκριμένο σχολείο να συμμετάσχουν Αξκοί και δύο μόνον Υπξκοί. Αυτός συνέχισε: «Sir! Ξέρετε ότι στον Βρετανικό Στρατό, είναι οι Υπξκοί που κάνουν όλη τη «βρώμικη» δουλειά? Οχι οι Αξκοί! Έρχονται εδώ για μια πλήρη εβδομάδα και τους «βασανίζουμε» μέχρι τελικής πτώσεως ώστε να γίνουν ικανοί εκπαιδευτές που στη συνέχεια θα εκπαιδεύσουν έκαστος τη δική του μονάδα». Τον διαβεβαίωσα ότι θα ακολουθήσουμε κανονικά το πρόγραμμα σαν να ήμασταν «Υπξκοί» (NCOs) και το θέμα έληξε εκεί – αν και εξακολουθούσε να μην πιστεύει το «κακό που του έτυχε!» Στη συνέχεια, με ενημέρωσε ότι υπάρχουν ξεχωριστά καταλύματα για τους Αξκούς και άλλα για τους Υπξκούς και πως απαγορεύεται οι τελευταίοι να εισέλθουν στα διαμερίσματα και το εστιατόριο των Αξκών. Αυτό το γνώριζα και συμφώνησα. Μόλις τακτοποιηθήκαμε, επισκέφτηκα τους δύο Υπξκούς στον χώρο τους. Το barrack ήταν υπό γενική ανακατασκευή και οι χώροι, με εξαίρεση τη Λέσχη Υπξκών, σε όχι πολύ καλή κατάσταση λόγω των έργων. Ζήτησα αμέσως αλλαγή και λόγω του ευλογοφανούς του αιτήματος οι Υπξκοί μετακόμισαν στην πτέρυγα Αξκών – αλλά φαγητό στη δική τους Λέσχη. Το βράδυ μετά το δείπνο συναντηθήκαμε στον προαύλιο χώρο με όλη την ομάδα. Είχαν να το λένε για το πλούσιο δείπνο με τις 3 διαφορετικές επιλογές φαγητού, τα άφθονα αναψυκτικά και το service του πολιτικού προσωπικού. Εκαναν και συγκρίσεις με σχόλια που δεν μπορώ να μεταφέρω. Τις επόμενες ημέρες της δύσκολης πραγματικά εκπαίδευσης κατέστη προφανές ότι για να «πηδάς» καθημερινά κάποιον πρέπει να είναι τουλάχιστον ευχαριστημένος με όσα του προσφέρεις. Αλλιώς καταντάει «χρόνιος βιασμός»...

Ελβετία (ABC Zentrum – κάπου στις Αλπεις): Ορισμένες ομάδες μου εκπαιδεύτηκαν εκεί και όλοι είχαν να το λένε για τον Ανθστή που κυριολεκτικά «κρατούσε» ολόκληρη τη Σχολή. Θυμούνται ακόμη τις καταδύσεις που έκαναν στη λίμνη με τον εξοπλισμό των δύο αγοριών του – με δική του πρωτοβουλία όταν κατάλαβε την αγάπη δύο Υπξκών μου για το άθλημα, ή την αγορά ενός ειδικού φαρμάκου από άλλη πόλη για μια συγγενή Υπξκού (απλά το ανέφερε σε μια συζήτηση) – ο άνθρωπος ταξίδεψε 300χλμ πήγαινε-έλα για να το αγοράσει και να το κρεμάσει στο χερούλι του δωματίου της για να το βρει το επόμενο πρωί. Θυμούνται επίσης τον Αρχιλοχία μάγειρα του εστιατορίου της Σχολής που δεν πίστευε ότι το λάδι για την σαλάτα είναι πράσινο και όχι κίτρινο και τη χαρά του όταν η επόμενη ομάδα του έκανε δώρο ένα πεντόκιλο Ελληνικό λάδι για τις σαλάτες του.

Μικρά καθημερινά πράγματα, που άνοιξαν όμως τα μάτια τους και είδαν ότι οι Υπξκοί δεν είναι του «πεταματού» αλλά ενεργά σημαντικά στελέχη που βαστάνε τον στρατό και που ο στρατός βασίζεται σε αυτούς για να επιτελέσει την αποστολή του. Δεν είναι απορίας άξιον ότι τα «καλύτερα παιδιά μου» μετά το πέρας των Αγώνων δήλωσαν και εντάχθηκαν σε επίλεκτες μονάδες των Ειδικών Δυνάμεων όπου διαπρέπουν και τους καμαρώνω. Οι εμπειρίες του εξωτερικού τους έδωσαν αυτοεκτίμηση και την πεποίθηση ότι μπορούν να ξεφύγουν από την ανιαρή καθημερινότητα και απαξίωση που προκαλεί κατάθλιψη. Δώστε τους τα κίνητρα, περιβάλατε τους με αγάπη και στοργή, βελτιώστε τις συνθήκες διαβίωσης και υπηρεσίας τους και αυτοί είναι σίγουρο ότι θα «σκιστούν για πάρτη σας» την κατάλληλη στιγμή. Όταν πραγματικά θα τους χρειάζεστε. Αυτοί είναι κύριοι συνάδελφοι οι «στρατιώτες» σας. Με αυτούς θα πολεμήσετε εάν και όταν απαιτηθεί. Ή μήπως τώρα που γίναμε «δημόσιοι υπάλληλοι» έχετε αρχίσει να ξεχνάτε την πεμπτουσία της αποστολής μας? - ΥΓ